Instalacja KDE 4.x krok po kroku

[pavbaranov]

Chcąc mieć Arch Linux lub opartą na nim dystrybucję, ze środowiskiem KDE4 postąpić możemy na kilka sposobów.

I. Instalacja za pomocą obrazów livecd z instalatorami KDE
Po pierwsze możemy użyć instalatora o nazwie Evo/Lution, którego obecna wersja umożliwia instalację bądź to bazowej wersji KDE, bądź też pełnej. W wyniku użycia, otrzymamy skonfigurowany system Arch Linux wraz z wybraną "wersją" KDE.
Po drugie użyć możemy obrazu instalacyjnego systemu Antergos, który choć sam zawiera Gnome3, umożliwia również instalację innych środowisk, w tym KDE4. W wyniku instalacji będziemy mieć system Antergos, który nieco różni się w konfiguracji od Arch Linux, wraz z KDE4. Dla otrzymania "czystej" instalacji KDE niekiedy trzeba będzie jeszcze pousuwać nieco ustawień Antergosa.
W obu powyższych przypadkach instalacja następuje w trybie instalacji sieciowej, a zatem konieczne jest podłączenie komputera do sieci. Zarówno w Evo/Lution, jak i w Antergosie można tego w prosty sposób dokonać, łącząc się albo przewodowo, albo bezprzewodowo.

II. Instalacja gotowych obrazów systemów z KDE
Jest kilka systemów, które oferują obrazy ISO wraz z prekonfigurowanym KDE4. Obecnie dopatrzyłem się czterech takich systemów, ale być może są jeszcze inne.
- Bridge Linux (tu znajdziemy linki do wersji 32 i 64 bitowej oraz sumy kontrolne), gdzie otrzymamy prekonfigurowane obrazy tego systemu. Różni się on nieco od poprzednich sposobów instalacji, albowiem na dysk przenoszone jest środowisko oferowane w obrazie instalacyjnym Bridge. Co do zasady nie jest konieczne zatem połączenie z siecią. W wyniku tej instalacji otrzymamy te programy i te konfiguracje, które twórca tego systemu uznał za potrzebne i istotne.
- Manjaro Linux (na tej stronie mamy linki do 32 i 64 bitowych obrazów, które możemy pobrać z SourceForge bądź za pomocą torrentów oraz do sum kontrolnych). Manjaro, podobnie jak Bridge, oferuje swój własny zestaw programów i konfiguracji. Podobnie też - co do zasady - komputer w procesie instalacji nie musi być podłączony do sieci, albowiem na dysk komputera przenoszone są programy zawarte na obrazie instalacyjnym. W wyniku instalacji otrzymamy system Manjaro Linux, który różni się od pozostałych tu prezentowanych, własnymi repozytoriami, w których wersje poszczególnych paczek są zwykle nieco starsze od tych z Arch Linux. Jest to jednak jedyne znane mi rozwiązanie, które umożliwia łatwe (tj. bez potrzeby kompilacji) zainstalowanie zamkniętych sterowników dla kart AMD. W przeciwieństwie bowiem do całej rodziny systemów korzystających wprost z repozytoriów Archa, Manjaro wspiera sterowniki Catalyst, które znajdziemy w ich repozytoriach. Skutkiem jednak tej polityki jest zwykle starsza wersja co najmniej Xów, co niekoniecznie musi być rozwiązaniem właściwym dla osób pragnących korzystać ze sterowników otwartych. Miłośnicy graficznych menedżerów oprogramowania będą zadowoleni, albowiem jako jedyna bodaj dystrybucja w jakiś sposób związana z Archem, dodaje ona tego typu oprogramowanie.
- BlueStar Linux - tutaj sam nie wiem co powiedzieć. BlueStar oferuje własne spojrzenie na system operacyjny. Opiera się o Arch Linux i udostępnia bezpośrednio jego repozytoria, jednakże ma również swoje własne. W wyniku instalacji otrzymamy olbrzymią ilość programów (dość powiedzieć, że aktualny obraz ISO "zwykłej" wersji BlueStar ma rozmiar około 2GB, a wersja "pro" to blisko 4GB). Zainstalowany system oferował będzie np. wine, część KDE Frameworks 5 i mnóstwo innych rzeczy. Także obraz, z jakim zwykle kojarzymy domyślny pulpit KDE4, będzie się znacznie różnił od naszych wyobrażeń. Podobnie jak w przypadku dwu poprzednich systemów, także i BlueStar nie wymaga podłączenia do sieci w procesie instalacji, albowiem przenosi na dysk programy zawarte na obrazie instalacyjnym. To moja wyłącznie uwaga, ale wydaje mi się, że każdy, kto będzie chciał korzystać z tego systemu, będzie go musiał nieco odchudzić, bowiem zawiera on szereg programów i sterowników, które nie będą potrzebne.
- NetRunner Rolling - również dostarczane w wersjach 32 i 64 bitowych. To dystrybucja oparta o Manjaro, oferująca jednak pewne swoje, znane z wersji "wydawniczej" (opartej o Ubuntu), rozwiązania. Jednym z najbardziej widocznych jest użycie Homerun jako panelu startowego. Inne cechy, to np. Firefox w wersji uwzględniającej poprawki ze stajni OpenSUSE, powodujące lepsze dostosowanie tej przeglądarki do pracy w środowisku KDE, uproszczone Ustawienia Systemowe, czy zoptymalizowany KWin, umożliwiający pracę w trybie OpenGL-FX na komputerach o niezbyt wygórowanych parametrach. NetRunner jest nastawiony na początkującego użytkownika, który wraz z instalacją ma otrzymać pełny system umożliwiający mu codzienne, typowe zastosowania komputera.

III. Instalacja KDE w Arch Linux, jako drugiego systemu, bądź z wykorzystaniem obrazów netinstall (np. Manjaro)
Możemy również zainstalować KDE4 mając już zainstalowany czy to bazowy system Arch Linux, czy też jako drugie środowisko, bądź też obok np. OpenBOX (gdy zainstalowaliśmy np. ArchBanga). Niestety podręcznik instalacji umieszczony na polskojęzycznej stronie wiki Archa nie nadaje się już do użytku. W opisany tam sposób nie zainstalujemy KDE.
Dla przeprowadzenia instalacji niezbędne jest połączenie sieciowe. Wszelkie komendy poniżej wykonujemy w trybie konsolowym jako administrator, chyba, że co innego zostało zaznaczone.

1. Aktualizujemy i synchronizujemy lokalną bazę pakietów z używanymi serwerami. Polecam wcześniejsze zaznajomienie się z wątkiem na temat ich aktualizacji.

Kod: [Zaznacz]

pacman -Syy
2. Instalujemy KDE4.
Możemy wybrać między wersją bazową, oferującą minimalną ilość pakietów, która zapewni działanie w KDE4, a następnie zainstalować wyłącznie te programy, które są nam potrzebne, albo zainstalować pełną wersję KDE4, czyli wszystkie programy tego środowiska, jakie oferowane są w repozytoriach Arch Linux. Ta druga opcja jest bardzo prosta. Wydajemy polecenie:

Kod: [Zaznacz]

pacman -S kdew wyniku, którego pojawi nam się ponad 200 paczek do instalacji. Wydaje mi się, że jednak mało kto będzie ich wszystkich potrzebował. Sugerowałbym zatem instalację (a i to części) pakietów znajdujących się w grupie kdebase. Wydajemy polecenie:

Kod: [Zaznacz]

pacman -S kdebasew wyniku, którego zobaczymy:

:: Jest 13 pakietów w grupie kdebase:

:: Repozytorium extra
1) kde-wallpapers  2) kdebase-dolphin  3) kdebase-kdepasswd  4) kdebase-kdialog  5) kdebase-keditbookmarks
6) kdebase-kfind  7) kdebase-konq-plugins  kdebase-konqueror  9) kdebase-konsole  10) kdebase-kwrite  11) kdebase-plasma 12) kdebase-workspace
Wybierz pakiety (domyślnie=wszystkie):

Nie istnieje nawet konieczność instalacji ich wszystkich. Absolutnie minimalnym wyborem winno być wskazanie 11 i 12, albowiem to plasma i workspace zapewniają nam to środowisko. Pozostałe to:
- kde-wallpapers - dodatkowe tapety,
- kdebase-dolphin - dolphin, obecnie standardowy menedżer plików w KDE4, jednakże nikt nie wymaga jego instalacji, albowiem możemy woleć np. program krusader, czy jakikolwiek inny,
- kdebase-kdepasswd - program zarządzający hasłami w KDE4,
- kdebase-kdialog - program wyświetlający okna dialogowe w programach korzystających ze skryptów,
- kdebase-keditbookmarks - edytor i organizator zakładek,
- kdebase-kfind - narzędzie do przeszukiwania zasobów komputera,
- kdebase-konq-plugins - zestaw wtyczek wykorzystywanych m.in. przez konquerora (ale nie tylko),
- kdebase-konqueror - tradycyjna przeglądarka internetowa w KDE, która łączy w sobie bogate opcje zarządzania plikami (menedżer plików),
- kdebase-konsole - emulator konsoli,
- kdebase-kwrite - najbardziej podstawowy edytor tekstowy dla KDE.
Sami musicie rozważyć co chcecie instalować, część oczywiście zostanie zainstalowana jako zależności. Część zainstaluje się jako zależności przy okazji instalacji innych programów.

3. Instalujemy pozostałe oprogramowanie KDE
Znamy już kdebase. Pozostałe programy KDE zorganizowane są w Archu albo w grupach (o tym poniżej), albo jako oddzelne paczki (np. Amarok, czy Digikam)
W Archu mamy następujące grupy oprogramowania KDE:
- kdeaccessibility - gdzie umieszczone jest oprogramowanie wspomagające obsługę systemu dla osób z wadami wzroku bądź słuchu; mogą to być jednak programy użyteczne również dla innych użytkowników środowiska;
- kdeadmin - tutaj mieszczą się programy do administracji systemem (nie środowiskiem);
- kdeartwork - gdzie dostaniemy dodatkowe elementy środowiska związane z jego wystrojem;
- kdebindnings - zawiera oprogramowanie użyteczne dla osób programujących jak również wymagane przez niektóre programy, znajdują się tutaj bowiem powiązania dla języków skryptowych takich jak np. python wykorzystywanych w KDE;
- kdeedu - tutaj są pomieszczone programy edukacyjne;
- kdegames - gry dostarczane i rozwijane wraz ze środowiskiem;
- kdegraphics - tutaj są programy do obsługi plików graficznych, tutaj także znajdziemy doskonałą przeglądarkę dokumentów jaką jest okular;
- kdemultimedia - tutaj są programy do obsługi plików multimedialnych, ale uwaga nie znajdziecie tu popularnej aplikacji Amarok;
- kdenetwork - programy do obsługi i analizy sieci komputerowych, próżno jednak pośród nich szukać graficznego programu zarządzającego połączeniami z siecią, znaleźć za to można uniwersalny komunikator kopete;
- kdepim - to cały zespół programów składających się na PIM rozwijany wraz ze środowiskiem;
- kdeplasma-addons - to dodatki do plasmy, głównie pochodzące z kde-apps.org;
- kdeplasma-applets - aplety plasmy, tutaj znajdziemy to, czego szukaliśmy w narzędziach sieciowych, czyli graficzny program do obsługi połączeń z siecią;
- kdesdk - tutaj znajdziemy programy do rozwoju oprogramowania;
- kdetoys - gadżety dla KDE;
- kdeutils - narzędzia związane ze środowiskiem, pośród nich jest... kalkulator.
No mniej więcej. Resztę polecam przeglądnąć samemu. Nikt oczywiście nie namawia do instalacji wszystkich możliwych programów, apletów i dodatków.
Dość łatwym sposobem jest instalacja poprzez polecenie:

Kod: [Zaznacz]

pacman -S nazwa_grupy_KDEgdzie nazwa_grupy_KDE została przedstawiona wyżej. W wyniku jej wydania otrzymamy zestaw programów umieszczonych w grupie. Zróbmy to na przykładzie kdeutils:

Kod: [Zaznacz]

pacman -S kdeutilsw wyniku czego otrzymamy:

:: Jest 13 pakietów w grupie kdeutils:

:: Repozytorium extra
1) kdeutils-ark  2) kdeutils-filelight  3) kdeutils-kcalc  4) kdeutils-kcharselect  5) kdeutils-kdf  6) kdeutils-kfloppy
7) kdeutils-kgpg  kdeutils-kremotecontrol  9) kdeutils-ktimer  10) kdeutils-kwalletmanager  11) kdeutils-print-manager 12) kdeutils-superkaramba  13) kdeutils-sweeper

Wybierz pakiety (domyślnie=wszystkie):

W tym momencie pacman oczekuje albo na wciśnięcie entera, co spowoduje instalację wszystkich programów znajdujących się w tej grupie, albo dokonania wyboru poprzez wpisanie cyfr odpowiadających poszczególnym programom. Powiedzmy, że interesuje nas zainstalowanie programu do obsługi archiwów (Ark), kalkulatora (kcalc), programu do wyboru dodatkowych znaków (kcharselect). Wpisujemy powyższe polecenie i dokonujemy wyboru:

Kod: [Zaznacz]

pacman -S kdeutils
:: Jest 13 pakietów w grupie kdeutils:

:: Repozytorium extra
1) kdeutils-ark  2) kdeutils-filelight  3) kdeutils-kcalc  4) kdeutils-kcharselect  5) kdeutils-kdf  6) kdeutils-kfloppy
7) kdeutils-kgpg  8) kdeutils-kremotecontrol  9) kdeutils-ktimer  10) kdeutils-kwalletmanager  11) kdeutils-print-manager 12) kdeutils-superkaramba  13) kdeutils-sweeper

Wybierz pakiety (domyślnie=wszystkie): 1 3 4W ten sposób zainstalują się tylko te trzy programy wraz z ich zależnościami (jeśli mają).

4. Instalujemy pozostałe składniki KDE, które są użyteczne, ale których nie ma w grupach, m.in. dokonujemy spolszczenia systemu
Jak na razie zainstalowaliśmy KDE tak jak mniej więcej chcieliśmy. Pozostałych programów musicie sobie już sami poszukać czy to wykorzystując bazę programów systemu Arch Linux, czy też korzystając np. z pkgbrowser. Niemniej jednak na koniec jestem (co najmniej) winien dwu rzeczy.
Zainstalowany system według powyższych porad nie jest spolszczony. Dokonujemy tego wydając polecenie:

Kod: [Zaznacz]

pacman -S kde-l10n-pli dokonując odpowiednich ustawień w System Settings w pozycji Locale. Myślę, że jest to proste i nie wymaga komentarza.
Druga aplikacja, której być może będziecie poszukiwać, to lokujący się w zasobniku systemowym aplet umożliwiający zarządzanie siecią. Nadmieniam, że istnieje kilka możliwości połączenia z siecią i instalacja tego apletu nie jest wymagana. Jest to jednak najpopularniejszy obecnie graficzny program obsługujący połączenia z siecią w KDE, który nieco trudno znaleźć w Archu. Jeśli zatem chcielibyście ten program użyć:

Kod: [Zaznacz]

pacman -S kdeplasma-applets-plasma-nmOsoby, które chcą ujednolicenia wyglądu aplikacji Gtk ze środowiskiem KDE winny zainteresować się paczkami oxygen-gtk2 i oxygen-gtk3 (w repozytoriach) oraz oxygen-gtk-icons (AUR) (dla stylu Oxygen), bądź stylem qtcurve i zainstalować qtcurve-kde4. To jednak należy już do "upiększania" środowiska i zajmę się tym innym razem.

UWAGA: Obecnie w repozytoriach Archa znajdują się również elementy składające się na następcę KDE4, czyli KDE Frameworks 5 oraz Plasma 5. Przy tych programach znajdziecie numer wersji rozpoczynający się od 5. Nie istnieje ich możliwość łącznej instalacji wraz z KDE4, a to szczątkowe oprogramowanie składające się na Plasma 5, jakie znajduje się obecnie w repozytoriach Archa nie nadaje się do użytkowania jako pełne środowisko graficzne. Nie instalujemy zatem tych programów.

Pośród pozostałych poradników znajdziecie takie, które radzą jak dostosować sobie KDE dla siebie. Czytajcie uważnie, konfigurujcie, zabawa przed Wami.